Do niedawna, za producenta żywicy bursztynowej uważano sosnę żywicodajną – Pinus succinifera. Jest to nazwa zbiorcza zastosowana do określenia kilku podobnych gatunków drzew sosnowych.
Duży wkład do badań nad tym drzewem wniósł gdańszczanin, znakomity botanik – Hugo Conwentz, który w latach 1880-1910 pełnił także funkcję dyrektora Zachodniopruskiego Muzeum Prowincjonalnego w Gdańsku, z siedzibą w Zielonej Bramie. Współczesne badania chemiczne i fizyczne bursztynu oraz żywic obecnie wytwarzanych przez sosny i drzewa pokrewne, zanegowały taką możliwość.
Cedr wielki
Analizy spektroskopowe w podczerwieni wskazują na pewne podobieństwo bursztynu bałtyckiego do żywicy cedrów (Cedrus) lub araukarii - soplicy australijskiej (Agathis australis) z rodziny Araucauriaceae. Problem jednak w tym, że ani araukarie, ani cedry, dotychczas nie zostały stwierdzone w lesie bursztynowym.
Za wykluczeniem cedrów z listy potencjalnych producentów bursztynu przemawia fakt, że ich żywica, podobnie jak sosen jest bardzo nietrwała i ulega szybkiemu rozkładowi w środowisku zewnętrznym. Takie właściwości posiadają tylko araukarie, które były notowane w Europie w okresie kredowym. Występowanie owadów w lesie bursztynowym, których krewniacy występują obecnie również tylko w regionie australijskim sugeruje, że podobnie mogło być z araukariami.
Ryszard Szadziewski
Dowiedz się co to jest i jak powstał bursztynowy las
Przeczytaj o niezwykłych właściwościach bursztynu
