Pliniusz Starszy (24 - 79 r. n.e.) w dziele Naturalis Historia, jako pierwszy wyraził opinię, że drzewem macierzystym bursztynu była sosna. Opinia ta została naukowo potwierdzona w ubiegłym wieku przez Goepperta, Berendta i Conwentza.
Hugo Conwentz był w latach 1860 - 1906 dyrektorem muzeum przyrodniczego w Gdańsku. Na podstawie badań inkluzji roślinnych w bursztynie - drewna i igieł - opisanych w dziele Monographie der baltischen Bernsteinbaume (1890) stwierdził obecność szczątków aż pięciu różnych sosen - prawdopodobnych producentów tej żywicy. Nie mogąc ich dobrze rozróżnić, dał im jedną wspólną nazwę: Pinus succinifera - sosna żywicodajna.
W naszym stuleciu wraz z gwałtownym rozwojem technik: chemicznej i fizycznej analizy, zgodna opinia na temat sosny żywicodajnej nie mogła się długo ostać. Stwierdzono na przykład, że chemicznie bursztyn różni się od żywic sosen dzisiejszych i zaproponowano dwa inne drzewa: cedr i araukarie z rodzaju Agathis. Jednakże szczątków tych roślin nie znaleziono.
Obecny stan badań wskazuje, że żywica mogła być wydzielana przez kilka gatunków drzew szpilkowych, z których udział jednego był dominujący. Żywica jest wytwarzana przez specjalne komórki pnia drzewa i wydzielana do kanałów żywicznych, biegnących pionowo i poziomo. Wypełnia przestrzenie w obrębie drewna, szczególnie pod korą.
Każde zranienie drzewa powoduje jej wyciek, którego prędkość zależy m.in. od temperatury otoczenia: im cieplej, tym żywica jest bardziej płynna, im zimniej, tym jest bardziej gęsta, stężała. Zależy także od wewnętrznego ciśnienia soków drzewa, które jest najwyższe na wiosnę, w czasie najsilniejszego wzrostu. Wycieki żywicy na powierzchni kory przybierają formę małych i większych sopli o strukturze warstwowej.
Przeczytaj również: Tajemniczy skład chemiczny bursztynu
Poznaj naszą ofertę biżuterii z bursztynem w różnych kolorach
