Bursztyn bałtycki, kopalna żywica, był ceniony już w czasach neolitycznych. Ludzie zbierają bursztyn nad wybrzeżem Bałtyku od przynajmniej od 13 000 lat. Natomiast sam bursztyn powstawał z żywicy roślin rosnących już przynajmniej 320 min lat temu (Grimaldi, 2009). Bursztyn bałtycki pochodzi z żywicy sosny, przez naukowców nazwanej Pinus succinifera. Drzewo to rosło na terenach północnej Europy, aż do Uralu. Obecnie, bursztyn bałtycki jest znajdowany na terenie Litwy, Łotwy, Estonii, Polski i Rosji. Czasami, w wyniku wymycia bursztynu z wybrzeży Bałtyku, można go znaleźć także na brzegach Danii, Norwegii i Anglii (Singer, 2008) oraz, po przetransportowaniu przez lodowce, na terenach Ukrainy i dalej. Około 90% wydobytego bursztynu na świecie pochodzi z Obwodu Kaliningradzkiego (Rosja). Znajduje się tam największa odkrywkowa kopalnia bursztynu (Lurie, Mappen, 2004). Bursztyn jest substancją organiczną. Mimo tego że, nie jest zmineralizowany, często jest klasyfikowany jako kamień szlachetny o genezie organicznej (Singer, 2008) i używany, już od czasów starożytnych, jako kamień dekoracyjny.
